To był strzał w serce !Odszedł Antoni CelmerWiadomość, której wydawało się, że w przypadku Tolka nigdy nie usłyszymy….Nie ma tylu słów, by powiedzieć, jakim był człowiekiem. Na pewno wyjątkowym, niezwykłym, kochającym ludzi pochylającym się nad nimi nie tylko jako lekarz. Po śmierci małżonki samotnie wychowywał syna, Jego dumą były wnuczki i prawnuki. Kochał rodzinę, troszczył się o nią i wiele o niej mówił. Jako dyrektor olsztyńskiej Polikliniki zasłynął z tego, że był świetnym menedżerem i gospodarzem, w czasach słusznie minionych ryzykując utratę stanowiska zezwalał na leczenie osób nieuprawnionych i posługę duszpasterską. Tu wszyscy są równi! – mówił. Był wyjątkowym szefem. Z dumą oprowadzał gości po szpitalu, do personelu zwracał się „moje dziecinki”. Wydeptywał ścieżki w sprawie budowy nowej Polikliniki, a później utworzenia Centrum Onkologii. Zawsze uśmiechnięty, dowcipny, wszędzie był, wszędzie zdążył. Jak to robił, nie wiadomo. Po prostu był. Był Rotarianinem, skupiał wokół siebie wspaniałych ludzi, podobnie jak On uczynnych niosących pomoc innym. Jego oczkiem w głowie byli podopieczni z Domu Dziecka w Szymonowie. Tam przez lata trafiały dary zorganizowane przez olsztyńskich Rotarian. W podzięce za to, na wniosek młodzieży i dyrekcji Domu Dziecka został Kawalerem Orderu Uśmiechu. I takim Go zapamiętamy.Rodzinie, Bliskim i Przyjaciołom składamy wyrazy głębokiego współczuciaBogumił Osiński z żoną GabiMałgosia, Tomek,Konstancja i Julcia